Ik heb een favoriete werkwijze. Onbewust pas ik die al 10 jaar toe in videowerk. Maar onlangs – dat was tijdens de ontwikkeling van Het Nieuwe Kompas – raakte ik er bewuster van en vond ik er de woorden voor:

Het voelde alsof ik aan het beeldhouwen was. Ik zal dit proberen uit te leggen. 

Als beeldhouwer heb je een beeld voor ogen. Misschien is het een beeld dat op je netvlies staat, misschien leeft het alleen in je gedachten. Dan ga je met kennis en ervaring op zoek naar het juiste materiaal. Dat kan een steen zijn, of een stuk hout. Materiaal waarvan je denkt dat het tot het beeld kan worden dat je voor ogen hebt.

Ik stem met mijn opdrachtgever een eindbeeld af, waarna ik ‘het bos in ga’ om het stuk hout te zoeken dat het gewenste eindbeeld mogelijk gaat maken.

Als ik de opnames doe zorg ik er bijna automatisch voor dat ik vastleg wat ik allemaal nodig heb om een video te kunnen monteren. Denk aan het opnemen van verschillende perspectieven, bewegende shots, interviews, indien nodig ter plekke de wie/wat/waar/hoe-vragen laten beantwoorden, etc.

Dat is een soort van tweede natuur geworden, het is vanzelfsprekend. Daardoor heb ik de ruimte om tijdens de opnames verder ook mijn intuïtie aan te zetten. Ik laat me dus niet alleen leiden door mijn kennis, maar ook door mijn gevoel. Hierdoor geef ik ook ruimte aan iets nieuws dat kan ontstaan, dat ik niet van tevoren bedenken kon. Ook laat ik me raken en neem ik dat mee. Want daar waar mensen geraakt worden, gaat iets in beweging. En dat is precies waar ik op hoop: dat mensen bewogen raken door het werk van anderen dat ik zichtbaar en voelbaar maak.  

En als ik dan thuis ben gekomen met al het materiaal, dan ga ik het eindbeeld vormen. Ik weet waar ik voorzichtig moet zijn, en waar juist de botte bijl erin kan. Ik kies de muziek uit die de juiste snaar raakt en ga op zoek naar de volgorde die het meest vloeiend is. Probeer verschillende dingen uit tot ‘het klopt’. 

Wat ik in essentie probeer te doen, is naast de inhoud ook de bezieling die in het project zit, voelbaar te laten zijn. Dat is de grote kunst die ik probeer uit te oefenen. En dat begint bij mijn eigen bezieling meenemen in het proces. Van de afstemming vooraf, tot aan het eindproduct. 

Dank aan alle opdrachtgevers die mij de kans (hebben ge-)geven om dat te proberen en hierin te groeien.